Sana biraz sıkkınlığımdan bahsetmek istiyorum. Bu aslında tam olarak sancılanmak gibi değil.. sadece biraz düşünmek istiyorum. Belki, güneşin kavuran sıcaklığının geçmekte olduğu ve turuncunun yerini yavaşça önce ağarmaya; ardından kararmaya bıraktığı için.. gün bitmekteyken ben seninle Plüton’da kahvaltı etmek istiyorum. Bir kereliğine.. böyle bir şeyin aklıma gelmesi biraz tuhaf olabilir. Ayrıca neden orası? Bilmiyorum.. belki de izlediğim o filmi anımsamış olmamdan kaynak

Saçma bir şey bu söylediğin dedi, sanki ben saçma olduğunu bilmiyormuşum gibi. Başını fazlaca geriye atarak konuşuyordu, fesat düşünceli birisi olduğumu düşünmenizi istemem, ama kendini beğenmiş, ukalaca gelmişti bu tavrı. Sonradan fark ettim ki; giderek seyrekleşen saçlarını göstermemek için, başını geriye atarak söylemişti saçma olduğunu. O’na bunun çok saçma olduğunu söylediğimi anımsıyorum, yani saçını bu denli özümsemesini.. Belki de içimden geçirdim. Veya bir başkasına

"Bence sıradısı bir yasamı arzuluyorsun." Filmden. İf İstanbul Bağımsız Film Festivali kapsamında denk geldiğim ve iyi ki kaçırmamısım diyebileceğim bir film. Angela Rabinson hem senaryo hem de yönetmen olarak karsımızda. Oyuncular; Luke Evans(Bill), Rebecca Hall(Elizabeth) ve Bella Heathcote(Olive) kusursuz olarak filmi üstlenmişler diyebilirim. Gerek görsel olarak gerek oyunculuklar ve elbette hikaye açısından soluksuz izlettiği şüphesiz. Film şöyle başlıyor; Harwardlı prof

İşte sen busun, bu kadarcıksın.. Asla daha fazlası olamayacaksın.. ve biz.. Gelmekte olmayan ve asla gelmeyecek olan bir şeyin, belki de küçücük bir şeyin bekleyenleri konumundayız. Şimdi ne yapmalı sence? Zaten gelmeyeceğini bildiğimiz o küçücük şeyi beklemeye devam mı edelim, yoksa bunu kabul edip yeni bir son mu belirleyelim? Peki bunu sorgulayan hangimiz sence? Sen mi.. ben mi.. yoksa bütün bunları iş olsun diye herhangi bir kalemle karalayan mı? Evin bir odasında.. sıcac