Biraz gözlerimi kapatıp kestirmek istemiştim sadece. Göz kapaklarımın ağırlığından olsa gerek, bu kestirme sandığımdan uzun sürdü. Uyandığımda hava epeyce kararmıştı. Oysa kahverengi, biraz da bulanık gören gözlerimi kapattığımda henüz ikindi vaktiydi. Yarım saat olur diye düşünmüştüm açıkçası ve sanmıştım ki uyanmamı bekler. Orada, odamın ortasında, bir başıma.. Uyanmamı beklemeden, acelesi varmışcasına.. Onu göremediğimde, gözlüklerimin olmadığından kaynaklandığını düşündüm

Bir zamanlar içinde uyuduğum odam.. Yatağım..Oturuyorum. Uzun zaman sonra neden buraya girmek istediğimi fark ediyorum. Çok uzaklardan keskin bir toprak kokusu alıyorum. Demek ki yağmur epeyce uzakta yağmakta. Uzaklardan, burnuma kadar gelebildiğine göre demek ki betonlaşmanın az olduğu bir yerdeyim. Şanslıyım. Belli belirsiz karşımdaki dağın eteklerinden yükselen Gökkuşağını görüyorum. Haklıymışım! Yağmur Toros'ların eteklerine düşmekte. Ağaçların, ormanların üzerine. Kışı b

Mısır'lı yazar Nawal El Saadawi'nin tek solukta okuyabileceğiniz, yıllar geçse de değişmeyecek olan, belki de "erk(-eğ)in" kurmakta olduğu dünyanın tökezlediğini, kadının bir metağ olarak gösterildiğini, kız çocuklarının ev temizlemek, yemek yapmak; gerektiğinde kendini aç bırakarak eşlerinin karnını doyurmak üzere programlanmış birer robota dönüştürüldüğünü bir tokat gibi okuyucunun yüzüne çarpıyor! Yaşadığımız toplumda çok yabancı olmadığımız Firdevs'in hikayesine geçmeden

"Bence sıradısı bir yasamı arzuluyorsun." Filmden. İf İstanbul Bağımsız Film Festivali kapsamında denk geldiğim ve iyi ki kaçırmamısım diyebileceğim bir film. Angela Rabinson hem senaryo hem de yönetmen olarak karsımızda. Oyuncular; Luke Evans(Bill), Rebecca Hall(Elizabeth) ve Bella Heathcote(Olive) kusursuz olarak filmi üstlenmişler diyebilirim. Gerek görsel olarak gerek oyunculuklar ve elbette hikaye açısından soluksuz izlettiği şüphesiz. Film şöyle başlıyor; Harwardlı prof

İşte sen busun, bu kadarcıksın.. Asla daha fazlası olamayacaksın.. ve biz.. Gelmekte olmayan ve asla gelmeyecek olan bir şeyin, belki de küçücük bir şeyin bekleyenleri konumundayız. Şimdi ne yapmalı sence? Zaten gelmeyeceğini bildiğimiz o küçücük şeyi beklemeye devam mı edelim, yoksa bunu kabul edip yeni bir son mu belirleyelim? Peki bunu sorgulayan hangimiz sence? Sen mi.. ben mi.. yoksa bütün bunları iş olsun diye herhangi bir kalemle karalayan mı? Evin bir odasında.. sıcac